Τις τελευταίες ημέρες σιγοπαίζει στο μυαλό μου το The Sinking Belle των Sunn O))), ίσως όχι το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα της δουλειάς τους (αλίμονο άλλωστε, το όνομα τους είναι μαρκα ενισχυτων) αλλά ένα συγκινητικό τραγούδι παραυτά.
Για όποιον αρέσκεται σε sludge-o-doom-οειδείς ήχους θα πώ πώς το Altar είναι απαραίτητη προσθήκη στην μουσική βιβλιοθήκη.
Απόλυτα φθινοπωρινή μουσική - με την ελπίδα της βροχής
Sunn O)))- The Sinking Belle
Μετά απο 15 περίπου χρόνια παρουσίας στη μουσική σκηνή και 8 albums στο ενεργητικό τους, οι Zenzile θεωρούνται "ιδρυτές" της γαλλικής dub. Πήραν το όνομά τους από ένα Νοτιοαφρικανό ποιητή ο οποίος ήταν κατά της πολιτικής του apartheid (δηλ. του φυλετικού διαχωρισμού), θέλοντας έτσι να εκφράσουν τις ιδέες τους, καθώς κύριο χαρακτηριστικό της dub είναι η απουσία φωνητικών. Έκαναν την εμφάνισή τους στα τέλη της δεκαετίας του '90. Με βασικά στοιχεία την κιθάρα και το μπάσο, έδωσαν rock πνοή στα κομμάτια τους, τα οποία είναι μίξη post punk, dub, folk, soul jazz και ηλεκτρονικων στοιχείων. Enjoy....
Μια σχετικά καινούργια μπάντα από Λονδίνο. Έχουν ένα ξεχωριστό ήχο και παίζουν post-punk, new wave. O Tobi O’Kandi (τραγουδιστής) έχει γράψει τα περισσότερα τραγούδια του συγκροτήματος και τα ερμηνεύει με μια ιδιαίτερη μπάσα φωνή. Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος είναι οι Andi Sleath (ντραμς), Gauthier Ajarrista (κιθάρες) and Harry James (μπάσο). Το ντεμπούτο τους το έκαναν το 2009 με το single "Dead Disco Dancer".
Έρχονται από το Εδιμβούργο απ'όπου και σχηματίστηκαν πριν δυόμιση χρόνια και τα έχουν "σπάσει" με μια σειρά από δυνατά singles. Πολύ καλός ήχος, ποτισμένος από κιθάρα, μπάσο, ντράμς και δένει πολύ όμορφα με βιολί, τσέλο, ακορντεόν, πιάνο και τρομπέτα. Φοβερό αποτέλεσμα!
Νιώθεις να σε γεμίζει η μουσική τους, μέσα της μπορείς να δεις θλίψη, χαρά, πόνο, έρωτα, οργή, ανυπομονησία, ανακούφιση...απλά είναι ολοζώντανη!
Περνάς από πολλά στάδια ακούγοντας τους...παρατηρείς την αληθινή έμπνευση της μπάντας, ύστερα έρχονται οι δυνατές ερμηνείες του Jamie Sutherland που υποστηρίζει πολύ καλά τα ξεσμπασματα της. Επίσης η ενορχήστρωση είναι εξαιρετική, με όλα τα όργανα να ακούγονται πεντακάθαρα στην κατάλληλη στιγμή και στην κατάλληλη ένταση.
Πάρτε μία γεύση από τη δουλειάς τους που, δείχνοντας δυναμική και ενθουσιασμό, μπαίνουν στην προσωπική μου λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς.
Όταν μια δυνατή μορφή στην μουσική σκηνή του παρελθόντος αποφασίζει να βγάλει κάποιο άλμπουμ μετά από κάποια χρόνια δυο εκδοχές υπάρχουν, ή είναι μια κίνηση καθαρά οικονομική εκμεταλλευόμενος το όνομα του ή όντος αφουγκράζεται τον παλμό της εποχής και με την εμπειρία που έχει, όντος κάτι να πει σε μας τους νεότερους. Τις περισσότερες φορές όμως εξαιτίας του χάσμα των γενεών δεν είναι ότι καλύτερο για τα "εξελιγμένα" αυτιά μας. Συνήθως πάντα υπάρχει ποιότητα, τότε δεν μπορούσε ο καθένας να φτάσει στην επιτυχία χωρίς ουσιαστικό ταλέντο σε αντίθεση με σήμερα όπου το οργανωμένο marketing και η γνώστη πλέον "μηχανή παραγωγής αστέρων" δουλεύει ακούραστα και με μεγάλη αποδοτικότητα, αλλά το να φτάσει σε σημείο να αγγίξει τα κατά μια γενιά νεότερα μυαλά χρειάζεται κάτι παραπάνω από μονό ποιότητα.
Ο Gil Scott-Heron έχει αυτό το παραπάνω. Δεν είναι απλά εξυπνάδα για να χειραγωγήσει τη μουσική και τη φωνή του έτσι ώστε να γίνει αρεστός, πολύ απλά επειδή είναι πολύ αυθεντικός και ειλικρινής. Παίζει ρόλο και το θάρρος, να τολμήσεις να ξεφύγει από τα στοιχεία που σε έκαναν κάποτε γνωστό και να βουτήξεις σε νέα ύδατα χωρίς να θυσιάσεις την αξιοπρέπεια σου έτσι απλά για το κέρδος.
Η ποίησή του και απίστευτη μουσική που δημιούργησε κατά την δεκαετία του 60' κ 70' τον καθιέρωσαν σαν έναν από τους ιδιοφυΐες της Jazz/Funky μουσικής. Με το ανάστημα που σήκωσε κατά του ρατσισμού σε μια δύσκολη εποχή κέρδισε τον σεβασμό από μια μεγάλη μάζα ανθρώπων.
Οι Las Grecas είναι ένα ντουετο ισπανίδων αδελφών το οποίο ανακάλυψα πρόσφατα λόγω του sample από το τραγούδι τους Bella Kali που χρησιμοποίησε ο Gonjasufi στο δίκο του Kowboyz&Indians, αμφότερα πολύ πορωτικά (sic) άσματα.
Σήμερα θα ήτανε στην ηλικία της μαμάς μου οπότε μιλάμε για ρετρό -για πολλούς- ήχους...Παρόλα αυτά το 70ies gipsy flamenco funk ήχο τους τον βρίσκω σούπερ προχωρημένο και με την σωστή δόση ανάλαφρης ψυχεδέλειας.
Plus: το τραγούδι τους Sagapo (το όποιο είναι στα ελληνικά-!-). Το μυστήριο πίσω από το όνομα (Οι Ελληνίδες) και η ενδεχόμενη σχέση τους με τον Μιχάλη Ρακιντζή και τη Eurovision παραμένουν ένα μυστήριο....
Την τραγική ιστορία πίσω από την επιτυχία τους και την καρίερα τους αφήνω να την ανακαλύψετε μόνοι σας ακούγοντας το διπλο άλμπουμ Por Siempre Grecas.
Είναι κάποιες στιγμές που νιώθεις γεμάτος, έτοιμος να σκάσεις. Από χαρά ή λύπη, λαχτάρα και αγωνία, πόνο και ευτυχία... Γεμάτος ανάμεσα σε χαμόγελα και αγκαλιές, δακρυσμένα βλέμματα. Ίσως και ευγνώμων απλά για ένα άγγιγμα, για μια ανατολή ή μια δύση...Μια λέξη τα περιγράφει όλα: συγκίνηση
Οι Explosions in the Sky είναι το soundtrack αυτών ακριβώς των στιγμών που αποτελούν σημεία στίξης στο ημερολόγιο της σκληρής και συχνά αδιάφορης καθημερινότητας.
Συγκινητικά όμορφες μελωδίες, "cathartic mini-symphonies" όπως αποκαλούν την μουσική τους οι ίδιοι. Κατά τους Explosions in the Sky "The Earth Is Not a Cold Dead Place" Ευτυχώς έχουν δίκιο. Αφιερωμένο
Φθινοπωριασε για τα καλά φέτος...Επιτέλους τολμώ να πω με όποια επιφύλαξη, πως είναι το πρώτο πραγματικό φθινόπωρο που ζούμε στην Αθήνα τουλάχιστον μετά από πολλά χρόνια. Πρωτοβρόχια, καλή σχολική χρονιά, μικρές δόσεις μελαγχολίας, προσμονή...
Ιδανικό soundtrack λοιπόν για την πιο διφορούμενη ίσως εποχή του χρόνου είναι οι Playground Noise. Τους γνώρισα το καλοκαίρι στα Κύθηρα στις ατελείωτες οδικές διαδρομές αλλά ήτανε με τις πρώτες ψιχάλες που κατάλαβα πως είναι ότι πρέπει για αναστοχασμό στον καναπέ, αγκαλιές, κουβερτούλες, κούπες με ζεστά ροφήματα και όλα αυτά τα ρομαντικά.
Δυνατό 5μελές σχήμα από την Πάτρα, εξαιρετικό το πρώτο τους 7" Sundays/Flowers που κυκλοφόρησε το 2007 και πολύ καλή προμηνύεται η συνέχεια κρίνοντας από το ομώνυμο debut album τους τον περασμένο Φεβρουάριο.
Οι "The Fuzzy Nerds" (συχνά αναφέρονται και ως "Nerds") είναι ακόμα ένα, πολύ κάλο Ελληνικό συγκρότημα!!! Εξαιρετικές παραγωγές στην Alternative μουσική και πολλά ωραία τραγούδια στην συλλογή τους.
Είναι από τα Ιωάννινα και ξεκίνησαν το 1994. Τα μέλη της μπάντας είναι ο Πέτρος Βυζούκης (φωνητικά, κιθάρα), η Μαρία Χολέβα (μπάσο) και ο Κώστας Δημητρίου (ντράμς). Έχουν κυκλοφορήσει 5 άλμπουμ: Bloody Fat(1998), A Thought About Princes(2000), Lucifair E.P.(2003), Happy Fuzzy Thinkin (2007) και Mirror Phase(2009).
Παίρνοντας πολύ καλές κρητικές από τον Ελληνικό τύπο και σημειώνοντας αρκετή επιτυχία στο ραδιόφωνο κατάφεραν να αποκτήσουν πολλούς οπαδούς και μια αναγνώριση από το ευρύ κοινό, παρόλο που οι στοίχοι τους είναι στα Αγγλικά.
Ακούγοντας για πρώτη φορά τους "Three Way Plane" δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσε να είναι ένα Ελληνικό συγκρότημα. Τα παιδιά το κατέχουν το άθλημα. Πολύ προσεγμένες ενορχηστρώσεις και τουλάχιστον στα φωνητικά, τόλμησαν να περάσουν και δικές τους πρωτότυπες ιδέες.
Σχηματίστηκαν το 2003 στην Αθήνα και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους LP "Give Us Somethiing New To Shout" το 2009.
Παίζουν Punk, Indie Rock, Alternative με έντονη διάθεση για πειραματισμό.
Επισκεφθείτε την σελίδα τους στο My Space για να ακούσετε και τα υπόλοιπα κομμάτια τους.
Οι Jens Petter Nilsen και Hallvard Hagen είναι ένα δίδυμο από τή Νορβηγία και παίζουν μαζί μουσική απο το '98. Η τελευταία τους δουλειά που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2008, είναι το "Traeted Timber Resists Rot".
Γενικά είναι δύσκολο να τους κατατάξεις σε ένα συγκεκριμένο είδος και να τους βάλεις ταμπέλα, τα παιδία πειραματίζονται συνεχώς δείχνοντάς μας πως έχουν πάρα πολλά μουσικά ακούσματα και πολύ ταλέντο σε τέτοιου είδος "παντρέματα".
Στόν τελευταίο δίσκο κρατάνε τα jazz και acid στοιχεία αλλά ακούγονται λίγο πιο "εξωγήινοι" ακολουθώντας περισσότερο ηλεκτρονικά μονοπάτια (κυρίως drum & bass και idm), πάντα με αρκετή δόση "τρέλας". Η παραγωγή είναι άψογη, τα υπέροχα τύπμανα(!!!) γεμίζουν τα αυτιά σου καί δένουν αρμονικά με τις μελωδίες.
Συνολικές προβολές σελίδας